شعر

شعر شهریار درمورد امام علی (عیله السلام) در ادامه مطلب آوردم

علی ای همای رحمت توچه آیتی خدا را

که به ما سوا فکندی همه سایه ی هما را

دل اگر خدا شناسی همه در رخ علی بین

به علی شناختم من به خدا قسم خدا را

مگر سحاب رحمت تو بباری ار نه دوزخ

به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را

برو ای گدای مسکین در خانه ی علی زن

که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را

به جز ازعلی که گوید به پسر که قاتل من

چو اسیر توست اکنون به اسیر کن مدارا

به جز از علی که آرد پسری ابوالعجایب

که علم کند به عالم شهدای کربلا را

چو به دوست عهد بند ز میان پاک بازان

چو علی که می تواند که به سر برد و فارا

نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت

متحیرم چه نامم شه ملک لا فتی را

به دو چشم خون فشانم هله ای نسیم رحمت

که ز کوی اوغباری به من آر توتیا را

به آمید آنکه شاید برسد به خاک پایت

چه پیام ها سپردم همه سوز دل صبا را

چو تویی قضای گردان به دعای مستمندان

که زجان ما بگردان ره آفت قضا را

چه زنم چو نای هردم زنوای شوق اودم

که لسان غیب خوش تر بنوازد ای نوا را

همه شب دراین امیدم که نسیم صبگاهی

به پیام آشنایی بنوازد این آشنا را

زنوای مرغ یا حق بشنو که ای دل شب

غم دل به دوست گفتن چه خوش است شهریارا